Zorgverzekeraar is de Fidel Castro van de hulpverlening

In mijn column zal ik jullie de komende tijd op de hoogte proberen te houden van mijn werkzaamheden als zelfstandig ondernemer. Ik verwacht kennis met alle hulpverleners te kunnen delen op het gebied van ondernemen in de zorg. Ook verwacht ik zelf nog beter te worden in mijn werk door er over te schrijven en door het ontstaan van interactie met lezers.

Mijn werk als Kinderoefentherapeut wordt steeds minder leuk. Ik werk bij een leuk bedrijf waar we kinderen steun bieden op zowel motorisch vlak als op sociaal/emotioneel vlak. Het bedrijf heeft contracten met de zorgverzekeraars. Dit klinkt fijn, want zo blijft het financieel voor veel mensen laagdrempelig, maar het heeft ook een hoop nadelen. De zorgverzekeraars willen dat we een zorgprogramma gebruiken. Dit kost een geld. Heb je een goed en snel programma waarin het prettig werken is, dan betaal je daar ook voor. Een goedkoper programma werkt je dagelijks op je zenuwen. Van iedere declaratie betaal je een deel aan de makers van het programma. Ook dit ligt aan het programma dat je gebruikt, soms zit het al in het basisbedrag verwerkt.
De zorgverzekeraar wil dat we het dossier precies volgens hun regels bijhouden. Dit kost veel tijd en is totaal niet effectief. Dit is wel belangrijk voor de zorgverzekeraar natuurlijk, want het draait tenslotte om de kwaliteit van de therapie, uhumm. Hoe meer tijd wij kwijt zijn aan het zitten achter de computer, hoe minder geld het hun kost.

De zorgverzekeraars denken precies te weten hoeveel tijd wij kwijt zijn aan bepaalde werkzaamheden en ik kan je vertellen, je begint bijna aan jezelf te twijfelen. Werk ik nou zo traag? Zo krijgen we een half uurtje voor een kennismaking met ouders en een half uurtje voor het maken van een verslag. Voor het begeleiden van een kind krijgen we een half uur waarvan we 7 minuten mogen besteden aan het invullen van de welbekende S.O.E.P. dagjournaal. Dat betekent dat als moeder ook nog wat wil vragen tussendoor dat je soms nog maar een kwartier hebt om te oefenen met het kind.

We mogen maar 1 half uur per kind per dag besteden, dus als je een verslag wilt maken dan zal je dit niet mogen doen op de dag dat je het kind ziet (officieel). We krijgen alleen maar vergoeding als we als therapeut in het kwaliteitsregister staan. Hier moet je een x aantal punten per 5 jaar voor verzamelen in verschillende categorieën zoals het volgen van cursussen. Toevallig krijg je voor de cursussen die ik leuk vind geen punten, dus zit je 's avonds of in het weekend bij een cursus die je niet leuk vindt en je moet er ook weer grof voor betalen.

Er moet heel vaak een verwijzing zijn omdat we te maken hebben met flinke motorische achterstanden. Dit is een chronische indicatie, maar als een huisarts er een verkeerd woord op schrijft dan is de verwijzing al niet geldig.

Als je aan het eind van de maand je zittingen declareert kom je er de maand daarna (of daarna) achter dat er nooit teveel op je rekening wordt gestort. Hierdoor zal je altijd wel 1 of meerdere zorgverzekeraars moeten bellen en dan moet je het maar net treffen wie je aan de lijn krijgt. Vaak kunnen ze de reden waarom ze minder hebben betaald niet achterhalen en krijg je het alsnog gestort, maar dit na bellen kost zoveel tijd dat veel therapeuten geld mis lopen en zorgverzekeraars shoppen weer van ons zuur verdiende geld.

Kortom, genoeg redenen om geen contracten meer aan te gaan met de zorgverzekeraars! Mijn keuze staat vast. Alles wat ik vanaf nu doe zal ik doen omdat ik daar achter sta en het de zorg van de kinderen en mijn werkplezier ten goede komt. Het succes in het zelfstandig werken zonder contracten met zorgverzekeraars zal ik met jullie delen zodat jullie ook gemotiveerd raken om het roer om te gooien.

Goed begin van je weekend!

Weg met het papier, welkom Digitalisering! ...en het is nog lachen ook!

'Koekje!!!' = 'Mam, mag ik een koekje?'

Commando's. Je zou denken dat ik het nu heb over de speciale eenheid van het leger, ook wel Special Forces genoemd, maar niets is minder waar. Het is het nieuwe taalgebruik van de komende generaties. Inmiddels ben ik bijna 5 jaar aan het werk met kinderen en ik durf het nu wel te vermelden. De 'waarom-vraag' blijft wel hangen, reden genoeg lijkt mij voor een discussie.

Om iedereen even een beeld te geven hoe het er nu aan toe gaat zal ik een paar voorbeelden opsommen vrij vertaalt naar onze eigen taal.
MAM!! SCHOENEN!!  = 'Mam, wil je mijn schoenen even pakken?'
KOEKJE!!! = 'Mam, mag ik een koekje?'
*met het licht knipperen* = 'Mam, waarom sta je nou zo lang te praten, ik wil weg hier.'
*aan arm van mam trekken tijdens gesprek* = 'Mam, je praat nog steeds en ik wil weg.'

Als het goed is heeft iedereen al een prima beeld gekregen en misschien moet ik 'helaas' concluderen dat er ook een soort van herkenning optreed. Er wordt over deze kinderen geroepen dat ze lastig zijn, ze hebben geen respect. Ook worden ze al snel bestempeld als zijnde autistisch en hebben ze adhd. Ouders kijken hulpeloos om zich heen en hebben geen idee. Gelukkig zijn er wel mensen met iets meer idee, maar is het voldoende om het tij te keren?

Als we nou eens kort door de bocht roepen dat alle ouders en kinderen die ECHT autistisch zijn en adhd hebben - bij deze een excuus hebben voor commando-gedrag - dan blijven er nog genoeg ouders en kinderen over zonder excuus.
Kinderen nemen de leiding over van de ouders. Hoe minder duidelijk de signalen van ouders naar het kind zijn - hoe duidelijker die van het kind naar de ouders worden. Zo is mij tenminste opgevallen. Een ouder die het kind mee naar huis wil nemen terwijl het kind lekker speelt is een goed voorbeeld. Ik denk altijd, het kind wil liever spelen dan dat jij naar huis wilt, anders was het niet zo'n groot probleem geweest om hem/haar mee te krijgen. Ik zeg dan wel eens 'loop gewoon weg, hij komt vanzelf wel achter je aan hoor.' Ik ben alleen bang dat ouders beter weten. Ouders zijn zo weinig thuis dat de kinderen geen heimwee meer voelen. Of ben ik nou weer te pessimistisch. Ach, het voelt prima om het ook een beetje aan te dikken en zo ver zit ik er ook niet eens naast.

Ouders scheiden al net zo makkelijk als mijn vader het afval. De kinderen zijn de dupe, vallen tussen wal en schip. Vader kiest voor carriere en ook moeder doet dat. Ze zien elkaar praktisch nooit en moeten zich 1x per week opnieuw aan elkaar voorstellen. Bedrijven moeten worden opgestart en er moet zo snel mogelijk een mooie auto voor de deur, waar vervolgens evenveel waarde aan wordt gehecht als aan het kind. De auto wordt bij de garage gebracht voor een keuring en als mijn zoon vandaag nog 1x aan mijn hoofd zeikt dan zet ik hem af bij de therapeut en ik haal hem pas op als hij door de keuring komt. Is er niets meer aan te doen? 'Ow, nou dan mag je doordeweeks bij mama wonen.'

Maar nu beste mensen, het is payback time. Soms tegen beter weten in, maar de kinderen gaan het deze ouders knap lastig maken (helaas ook de maatschappij). Het leert niet samenwerken en communiceren, het leert wel dirigeren, commanderen en frustreren. Het is structuurloos, ze spartelen als een vis op het droge, maar ze willen maar één ding. LUISTER NAAR ME! GEEF ME AANDACHT EN STRUCTUUR!