'Koekje!!!' = 'Mam, mag ik een koekje?'

Commando's. Je zou denken dat ik het nu heb over de speciale eenheid van het leger, ook wel Special Forces genoemd, maar niets is minder waar. Het is het nieuwe taalgebruik van de komende generaties. Inmiddels ben ik bijna 5 jaar aan het werk met kinderen en ik durf het nu wel te vermelden. De 'waarom-vraag' blijft wel hangen, reden genoeg lijkt mij voor een discussie.

Om iedereen even een beeld te geven hoe het er nu aan toe gaat zal ik een paar voorbeelden opsommen vrij vertaalt naar onze eigen taal.
MAM!! SCHOENEN!!  = 'Mam, wil je mijn schoenen even pakken?'
KOEKJE!!! = 'Mam, mag ik een koekje?'
*met het licht knipperen* = 'Mam, waarom sta je nou zo lang te praten, ik wil weg hier.'
*aan arm van mam trekken tijdens gesprek* = 'Mam, je praat nog steeds en ik wil weg.'

Als het goed is heeft iedereen al een prima beeld gekregen en misschien moet ik 'helaas' concluderen dat er ook een soort van herkenning optreed. Er wordt over deze kinderen geroepen dat ze lastig zijn, ze hebben geen respect. Ook worden ze al snel bestempeld als zijnde autistisch en hebben ze adhd. Ouders kijken hulpeloos om zich heen en hebben geen idee. Gelukkig zijn er wel mensen met iets meer idee, maar is het voldoende om het tij te keren?

Als we nou eens kort door de bocht roepen dat alle ouders en kinderen die ECHT autistisch zijn en adhd hebben - bij deze een excuus hebben voor commando-gedrag - dan blijven er nog genoeg ouders en kinderen over zonder excuus.
Kinderen nemen de leiding over van de ouders. Hoe minder duidelijk de signalen van ouders naar het kind zijn - hoe duidelijker die van het kind naar de ouders worden. Zo is mij tenminste opgevallen. Een ouder die het kind mee naar huis wil nemen terwijl het kind lekker speelt is een goed voorbeeld. Ik denk altijd, het kind wil liever spelen dan dat jij naar huis wilt, anders was het niet zo'n groot probleem geweest om hem/haar mee te krijgen. Ik zeg dan wel eens 'loop gewoon weg, hij komt vanzelf wel achter je aan hoor.' Ik ben alleen bang dat ouders beter weten. Ouders zijn zo weinig thuis dat de kinderen geen heimwee meer voelen. Of ben ik nou weer te pessimistisch. Ach, het voelt prima om het ook een beetje aan te dikken en zo ver zit ik er ook niet eens naast.

Ouders scheiden al net zo makkelijk als mijn vader het afval. De kinderen zijn de dupe, vallen tussen wal en schip. Vader kiest voor carriere en ook moeder doet dat. Ze zien elkaar praktisch nooit en moeten zich 1x per week opnieuw aan elkaar voorstellen. Bedrijven moeten worden opgestart en er moet zo snel mogelijk een mooie auto voor de deur, waar vervolgens evenveel waarde aan wordt gehecht als aan het kind. De auto wordt bij de garage gebracht voor een keuring en als mijn zoon vandaag nog 1x aan mijn hoofd zeikt dan zet ik hem af bij de therapeut en ik haal hem pas op als hij door de keuring komt. Is er niets meer aan te doen? 'Ow, nou dan mag je doordeweeks bij mama wonen.'

Maar nu beste mensen, het is payback time. Soms tegen beter weten in, maar de kinderen gaan het deze ouders knap lastig maken (helaas ook de maatschappij). Het leert niet samenwerken en communiceren, het leert wel dirigeren, commanderen en frustreren. Het is structuurloos, ze spartelen als een vis op het droge, maar ze willen maar één ding. LUISTER NAAR ME! GEEF ME AANDACHT EN STRUCTUUR!